دعای ابوحمزه ثمالی

اعمال مشترکه ماه رمضان: قسم سوم در اعمال سحرهای ماه مبارک رمضان است و آن چند امر است؛ چهارم در مصباح شیخ است که روایت کرده ابو حمزه ثمالى که حضرت امام زین العابدین علیه السلام در ماه رمضان بیشتر از شب را نماز مى‏ کرد و چون سحر مى‏ شد این دعا مى‏ خواند

إِلَهِی لاَ تُؤَدِّبْنِی بِعُقُوبَتِکَ وَ لاَ تَمْکُرْ بِی فِی حِیلَتِکَ مِنْ أَیْنَ لِیَ الْخَیْرُ یَا رَبِ‏

 خدایا مرا به عقاب خود ادب مفرماو به مجازات عملم به مکر و حیله ‏ات به عقوبت ناگهانیت غافلگیر مکن و مبتلا مگردان اى خدا کجا خیرى توانم یافت

وَ لاَ یُوجَدُ إِلاَّ مِنْ عِنْدِکَ وَ مِنْ أَیْنَ لِیَ النَّجَاةُ وَ لاَ تُسْتَطَاعُ إِلاَّ بِکَ‏

 در صورتى که خیر جز پیش تو نیست و از کجا راه نجاتى خواهم جست و حال آنکه جز به لطف تو نجات میسر نیست

لاَ الَّذِی أَحْسَنَ اسْتَغْنَى عَنْ عَوْنِکَ وَ رَحْمَتِکَ وَ لاَ الَّذِی أَسَاءَ وَ اجْتَرَأَ عَلَیْکَ‏

 اى خدا نه آنکس که نیکوکار است از یارى تو و لطف و رحمتت مستغنى است و نه آنکه بدکار است و بر حکم تو بى ‏باکى کرده

وَ لَمْ یُرْضِکَ خَرَجَ عَنْ قُدْرَتِکَ یَا رَبِّ یَا رَبِّ یَا رَبِ‏

 و به راه رضا و خوشنودیت نرفته از قدرتت بیرون است اى رب من اى رب من اى رب من

بگوید تا آنکه نفس قطع شود

بِکَ عَرَفْتُکَ وَ أَنْتَ دَلَلْتَنِی عَلَیْکَ وَ دَعَوْتَنِی إِلَیْکَ وَ لَوْ لاَ أَنْتَ لَمْ أَدْرِ مَا أَنْتَ‏

 من تو را به تو شناختم و تو مرا بر وجود خود دلالت فرمودى و بسوى خود خواندى و اگر تو نبودى من نمى‏ دانستم تو چیستى

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَدْعُوهُ فَیُجِیبُنِی وَ إِنْ کُنْتُ بَطِیئاً حِینَ یَدْعُونِی‏

 ستایش خداى را که من او را مى‏ خوانم و او اجابت مى‏ کند و هر چند وقتى که او مرا مى‏ خواند کندى و کاهلى مى‏ کنم

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَسْأَلُهُ فَیُعْطِینِی وَ إِنْ کُنْتُ بَخِیلاً حِینَ یَسْتَقْرِضُنِی‏

 و ستایش خداى را که چون از او چیزى درخواست کنم به من عطا مى‏ کند و هر چند هنگامى که او از من قرض مى‏ خواهد من بخل مى‏ ورزم

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أُنَادِیهِ کُلَّمَا شِئْتُ لِحَاجَتِی وَ أَخْلُو بِهِ حَیْثُ شِئْتُ لِسِرِّی بِغَیْرِ شَفِیعٍ فَیَقْضِی لِی حَاجَتِی‏

 و ستایش خداى را که براى هر حاجتى هرگاه او را خواستم ندا خواهم کرد و هر وقتى براى راز و نیاز با او خلوت توانم کرد و بدون هیچ واسطه و شفیع حاجتم را روا مى‏ سازد

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لاَ أَدْعُو غَیْرَهُ وَ لَوْ دَعَوْتُ غَیْرَهُ لَمْ یَسْتَجِبْ لِی دُعَائِی‏

 سپاس خداى را که تنها او را به دعا مى‏ خوانم نه غیر او را و اگر از غیر او حاجت مى‏ خواستم دعایم مستجاب نمى‏ کرد

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لاَ أَرْجُو غَیْرَهُ وَ لَوْ رَجَوْتُ غَیْرَهُ لَأَخْلَفَ رَجَائِی‏

 و سپاس خداى را که به او چشم امید دارم نه به غیر او و اگر به غیرش امید مى‏ داشتم مرا ناامید مى‏ گردانید

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی وَکَلَنِی إِلَیْهِ فَأَکْرَمَنِی وَ لَمْ یَکِلْنِی إِلَى النَّاسِ فَیُهِینُونِی‏

 ستایش خداى را که کار مرا به حضرتش واگذاشت و گرامیم داشت و به غیرش وانگذاشت تا خوارم گرداند

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی تَحَبَّبَ إِلَیَّ وَ هُوَ غَنِیٌّ عَنِّی‏

 ستایش خداى را که با من اظهار کمال دوستى فرمود با آنکه از من بى ‏نیاز بود

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی یَحْلُمُ عَنِّی حَتَّى کَأَنِّی لاَ ذَنْبَ لِی فَرَبِّی أَحْمَدُ شَیْ‏ءٍ عِنْدِی وَ أَحَقُّ بِحَمْدِی‏

 و سپاس خداى را که از خطا و گناهانم حلم و بردبارى کرد چنانکه گویى گناهى از من سر نزده است پس خداى من پیشم محبوب ترین موجود است و به حمد و ستایش من او را سزاوارتر از همه عالم است

اللَّهُمَّ إِنِّی أَجِدُ سُبُلَ الْمَطَالِبِ إِلَیْکَ مُشْرَعَةً وَ مَنَاهِلَ الرَّجَاءِ إِلَیْکَ (لَدَیْکَ) مُتْرَعَةً

 اى خدا من راه حوایج خلق را بسوى تو باز مى‏ بینم و چشم هاى امید بندگان را به درگاهت پر آب مى ‏یابم

وَ الاِسْتِعَانَةَ بِفَضْلِکَ لِمَنْ أَمَّلَکَ مُبَاحَةً وَ أَبْوَابَ الدُّعَاءِ إِلَیْکَ لِلصَّارِخِینَ مَفْتُوحَةً

 و یارى جستن به فضل و کرمت بر هر کس به تو آرزومند است مباح و آسان است و درهاى دعاى فریاد خواهان بسوى تو باز است

وَ أَعْلَمُ أَنَّکَ لِلرَّاجِی (لِلرَّاجِینَ) بِمَوْضِعِ إِجَابَةٍ وَ لِلْمَلْهُوفِینَ (لِلْمَلْهُوفِ) بِمَرْصَدِ إِغَاثَةٍ

 و محققا مى‏ دانم که تو آماده‏ اى براى حاجت امیدوارانى و مراقب حال پریشان خاطران

وَ أَنَّ فِی اللَّهْفِ إِلَى جُودِکَ وَ الرِّضَا بِقَضَائِکَ عِوَضاً مِنْ مَنْعِ الْبَاخِلِینَ وَ مَنْدُوحَةً عَمَّا فِی أَیْدِی الْمُسْتَأْثِرِینَ‏

 و مى‏ دانم که در نالیدن به درگاه جود و احسانت و در رضاى به قضا و قدرت بهترین عوضى است از بخل مردم بخیل و بى‏نیازى از اندوخته در دست دنیا طلبان است

وَ أَنَّ الرَّاحِلَ إِلَیْکَ قَرِیبُ الْمَسَافَةِ وَ أَنَّکَ لاَ تَحْتَجِبُ عَنْ خَلْقِکَ إِلاَّ أَنْ تَحْجُبَهُمُ الْأَعْمَالُ (الْآمَالُ) دُونَکَ‏

 و هر که بسوى تو سفر کند راهش بسیار نزدیک و تو از نظر بصیرت خلق پنهان نیستى جز آنکه آمال و آرزوهایى که به غیر تو دارند حجاب آنها از شهود جمالت گردیده است

وَ قَدْ قَصَدْتُ إِلَیْکَ بِطَلِبَتِی وَ تَوَجَّهْتُ إِلَیْکَ بِحَاجَتِی‏

 و من جویاى توام و در حوایجم رو به تو آورده ‏ام

وَ جَعَلْتُ بِکَ اسْتِغَاثَتِی وَ بِدُعَائِکَ تَوَسُّلِی مِنْ غَیْرِ اسْتِحْقَاقٍ لاِسْتِمَاعِکَ مِنِّی‏

 و به درگاه تو استغاثه کرده و پناه مى‏ جویم و در دعاى متوسل به لطف توام بدون آنکه لایق آن باشم که دعاى مرا مستجاب کنى

وَ لاَ اسْتِیجَابٍ لِعَفْوِکَ عَنِّی بَلْ لِثِقَتِی بِکَرَمِکَ وَ سُکُونِی إِلَى صِدْقِ وَعْدِکَ وَ لَجَئِی إِلَى الْإِیمَانِ بِتَوْحِیدِکَ‏

 یا مستوجب عفو و بخششت گردانى بلکه توجهم به تو به صرف کرم و احسان توست و اطمینان خاطرم به صدق وعده (لطف) تو و پناهم بر ایمان به یکتایى توست

وَ یَقِینِی (وَ ثِقَتِی) بِمَعْرِفَتِکَ مِنِّی أَنْ لاَ رَبَّ لِی غَیْرُکَ وَ لاَ إِلَهَ (لِی) إِلاَّ أَنْتَ وَحْدَکَ لاَ شَرِیکَ لَکَ‏

 و یقینم به معرفت حضرتت که مى‏ دانم مرا پروردگارى غیر تو نیست و جز تو خدایى نخواهد بود تو یکتا و بى‏شریکى

اللَّهُمَّ أَنْتَ الْقَائِلُ وَ قَوْلُکَ حَقٌّ وَ وَعْدُکَ صِدْقٌ (الصِّدْقُ) وَ اسْأَلُوا اللَّهَ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّ اللَّهَ کَانَ بِکُمْ رَحِیماً

 اى خدا تو خود فرمودى و سخن تو حق و وعده تو حقیقت است فرمودى هر چه مى‏ خواهید از خدا فضل و کرم بخواهید که خدا به شما بندگان همیشه مهربان است

وَ لَیْسَ مِنْ صِفَاتِکَ یَا سَیِّدِی أَنْ تَأْمُرَ بِالسُّؤَالِ وَ تَمْنَعَ الْعَطِیَّةَ

 و اى مولاى من این از صفاتت نیست که بندگان را امر به سؤال کنى و چون سؤال کنند عطاى خود را از آنها دریغ دارى

وَ أَنْتَ الْمَنَّانُ بِالْعَطِیَّاتِ عَلَى أَهْلِ مَمْلَکَتِکَ وَ الْعَائِدُ عَلَیْهِمْ بِتَحَنُّنِ رَأْفَتِکَ (بِحُسْنِ نِعْمَتِکَ)

 و حال آنکه تو را بر اهل مملکتت عطاهاى بى‏شمار است و بواسطه رأفت و محبتت بخلق نعمتت بآنهاپى در پى خواهد بود

إِلَهِی رَبَّیْتَنِی فِی نِعَمِکَ وَ إِحْسَانِکَ صَغِیراً وَ نَوَّهْتَ بِاسْمِی کَبِیراً فَیَا مَنْ رَبَّانِی فِی الدُّنْیَا بِإِحْسَانِهِ‏

 اى خدا تویى که در انواع نعم و احسان هنگامى که کودکى بودم مرا پرورانیدى و در بزرگى هم سربلندى و نام نیکو دادى

وَ تَفَضُّلِهِ (بِفَضْلِهِ) وَ نِعَمِهِ وَ أَشَارَ لِی فِی الْآخِرَةِ إِلَى عَفْوِهِ وَ کَرَمِهِ‏

 پس اى خدایى که مرا در دنیا به فضل و احسان و نعم بى‏ پایان پرورش دادى و در آخرت اشارت به عفو و کرمت فرمودى

مَعْرِفَتِی یَا مَوْلاَیَ دَلِیلِی (دَلَّتْنِی) عَلَیْکَ وَ حُبِّی لَکَ شَفِیعِی إِلَیْکَ‏

 معرفتم به تو اى مولاى من دلیل و رهبر من بسوى توست و محبتم نزد حضرتت واسطه و شفیع من است

وَ أَنَا وَاثِقٌ مِنْ دَلِیلِی بِدَلاَلَتِکَ وَ سَاکِنٌ مِنْ شَفِیعِی إِلَى شَفَاعَتِکَ‏

 و من از دلیل خود چون تو راهنماى منى مطمئنم و از شفیعم چون تو مى‏ پذیرى دلم آرام است

أَدْعُوکَ یَا سَیِّدِی بِلِسَانٍ قَدْ أَخْرَسَهُ ذَنْبُهُ رَبِّ أُنَاجِیکَ بِقَلْبٍ قَدْ أَوْبَقَهُ جُرْمُهُ‏

 اى سید من تو را مى‏خوانم به زبانى که از فرط گناه لال گردیده اى پروردگار با تو راز و نیاز مى‏کنم با دلى که از کثرت جرم به وادى هلاکت در افتاده

أَدْعُوکَ یَا رَبِّ رَاهِباً رَاغِباً رَاجِیاً خَائِفاً إِذَا رَأَیْتُ مَوْلاَیَ ذُنُوبِی فَزِعْتُ‏

 اى خدا تو را می خوانم با دلى که هراسان و ترسان است از قهر تو و امیدوار به کرم توست چون به گناهان خود اى مولاى من مى‏ نگرم زار مى ‏نالم

وَ إِذَا رَأَیْتُ کَرَمَکَ طَمِعْتُ فَإِنْ عَفَوْتَ (غَفَرْتَ) فَخَیْرُ رَاحِمٍ وَ إِنْ عَذَّبْتَ فَغَیْرُ ظَالِمٍ‏

 و چون به کرم بى ‏پایان تو نظر مى‏ کنم امیدوار مى ‏گردم پس اگر مرا ببخشى رواست که تو بهترین مهربانى و اگر عذاب کنى ستم نکرده ‏اى

حُجَّتِی یَا اللَّهُ فِی جُرْأَتِی عَلَى مَسْأَلَتِکَ مَعَ إِتْیَانِی مَا تَکْرَهُ جُودُکَ وَ کَرَمُکَ‏

 حجت من بر جرأت درخواست حاجت از تو با آنکه کردارم همه ناپسند بوده همانا بخاطر کرم و بخشش توست و پناه آوردنم

وَ عُدَّتِی فِی شِدَّتِی مَعَ قِلَّةِ حَیَائِی رَأْفَتُکَ وَ رَحْمَتُکَ‏

 در حال سختى به درگاه تو با بى‏ حیایى و بى ‏باکیم به موجب رأفت و مهربانى توست

وَ قَدْ رَجَوْتُ أَنْ لاَ تَخِیبَ بَیْنَ ذَیْنِ وَ ذَیْنِ مُنْیَتِی فَحَقِّقْ رَجَائِی وَ اسْمَعْ دُعَائِی‏

 و البته امیدم آن است که با اینگونه قبایح و زشتی هایم باز از آرزوهایى که به تو دارم محرومم نگردانى پس امیدم برآور و دعایم اجابت فرما

یَا خَیْرَ مَنْ دَعَاهُ دَاعٍ وَ أَفْضَلَ مَنْ رَجَاهُ رَاجٍ‏

 اى بهترین کسى که اهل دعا به درگاهش رو آورند و نیکوتر شخصى که امیدواران بر او عرض نیاز کنند

عَظُمَ یَا سَیِّدِی أَمَلِی وَ سَاءَ عَمَلِی فَأَعْطِنِی مِنْ عَفْوِکَ بِمِقْدَارِ أَمَلِی‏

 آرزویم اى سید من بزرگ و کردارم زشت است پس تو به عفو و بخشش خود به قدر آرزویم عطا کن

وَ لاَ تُؤَاخِذْنِی بِأَسْوَإِ عَمَلِی فَإِنَّ کَرَمَکَ یَجِلُّ عَنْ مُجَازَاةِ الْمُذْنِبِینَ وَ حِلْمَکَ یَکْبُرُ عَنْ مُکَافَاةِ الْمُقَصِّرِینَ‏

 و به اعمال زشتم مؤاخذه مفرما زیرا کرم و بزرگواریت برتر از آن است که گناهکاران را مجازات کنى و حلمت بیش از آنکه مقصرین را به کیفر رسانى

وَ أَنَا یَا سَیِّدِی عَائِذٌ بِفَضْلِکَ هَارِبٌ مِنْکَ إِلَیْکَ مُتَنَجِّزٌ مَا وَعَدْتَ مِنَ الصَّفْحِ عَمَّنْ أَحْسَنَ بِکَ ظَنّاً

 و من اى سید من به فضل‏و کرمت پناه آورده و از قهر تو بسوى لطفت مى‏ گریزم وعده عفو و بخششت از کسى که به تو حسن ظن دارد مسلم و قطعى است

وَ مَا أَنَا یَا رَبِّ وَ مَا خَطَرِی هَبْنِی بِفَضْلِکَ وَ تَصَدَّقْ عَلَیَّ بِعَفْوِکَ‏

 و من ذره ناچیز اى خدا کیستم مرا به فضل و کرمت ببخش و به عفو و رحمتت بر من منت گذار

أَیْ رَبِّ جَلِّلْنِی بِسَتْرِکَ وَ اعْفُ عَنْ تَوْبِیخِی بِکَرَمِ وَجْهِکَ‏

 اى پروردگار من کردار زشتم در پرده دار و از گناهانم به بزرگوارى ذاتت درگذر

فَلَوِ اطَّلَعَ الْیَوْمَ عَلَى ذَنْبِی غَیْرُکَ مَا فَعَلْتُهُ وَ لَوْ خِفْتُ تَعْجِیلَ الْعُقُوبَةِ لاَجْتَنَبْتُهُ‏

 که اگر بر گناهم کسى غیر از تو آگاه مى‏ شد البته آن گنه نمى‏ کردم و اگر از تعجیل مى ‏ترسیدم هم از خطا اجتناب مى‏ نمودم

لاَ لِأَنَّکَ أَهْوَنُ النَّاظِرِینَ (إِلَیَّ) وَ أَخَفُّ الْمُطَّلِعِینَ (عَلَیَّ)

 نه از این رو که تو از دیگران در نظرم بى ‏قدر و اهمیت‏ ترى

بَلْ لِأَنَّکَ یَا رَبِّ خَیْرُ السَّاتِرِینَ وَ أَحْکَمُ الْحَاکِمِینَ (وَ أَحْلَمُ الْأَحْلَمِینَ) وَ أَکْرَمُ الْأَکْرَمِینَ‏

 بلکه بدین سبب که تو بهترین ستاران و پرده‏پوشان و نیکوترین حکم فرمایان و بزرگوارترین بزرگواران عالمى

سَتَّارُ الْعُیُوبِ غَفَّارُ الذُّنُوبِ عَلاَّمُ الْغُیُوبِ تَسْتُرُ الذَّنْبَ بِکَرَمِکَ وَ تُؤَخِّرُ الْعُقُوبَةَ بِحِلْمِکَ‏

 تویى که بر عیب هاى خلق پرده پوشى و بر گناهانشان ببخشایى و بر اسرار غیب آگاهى گناه بندگانت را به کرمت مى ‏پوشانى و کیفر آنها را از حلم و بردبارى به تأخیر مى‏ افکنى

فَلَکَ الْحَمْدُ عَلَى حِلْمِکَ بَعْدَ عِلْمِکَ وَ عَلَى عَفْوِکَ بَعْدَ قُدْرَتِکَ‏

 پس ستایش تو را مى‏ کنم بر مقام حلمت بعد از علم ازلیت و بر صفت عفوت پس از قدرت کاملت

وَ یَحْمِلُنِی وَ یُجَرِّئُنِی عَلَى مَعْصِیَتِکَ حِلْمُکَ عَنِّی وَ یَدْعُونِی إِلَى قِلَّةِ الْحَیَاءِ سَتْرُکَ عَلَیَ‏

 اى خدا حلم بى ‏پایانت مرا بر معصیت تو وادار مى‏ کند و جرأت مى‏ دهد و پرده ‏پوشى و ستاریت به بى‏شرم و حیایى مى‏ خواند

وَ یُسْرِعُنِی إِلَى التَّوَثُّبِ عَلَى مَحَارِمِکَ مَعْرِفَتِی بِسَعَةِ رَحْمَتِکَ وَ عَظِیمِ عَفْوِکَ‏

 و معرفتم به رحمت بى‏ انتهایت و عفو بى‏ حسابت مرا جسور کرده و به سرعت بر آنچه حرام کردى مى‏ گمارد

یَا حَلِیمُ یَا کَرِیمُ یَا حَیُّ یَا قَیُّومُ یَا غَافِرَ الذَّنْبِ یَا قَابِلَ التَّوْبِ یَا عَظِیمَ الْمَنِّ یَا قَدِیمَ الْإِحْسَانِ‏

 اى خداى بردبار بزرگوار اى زنده ابدى اى بخشنده گناه و اى پذیرنده توبه اى بزرگ نعمت و منت اى احسان کننده همیشگى

أَیْنَ سَتْرُکَ الْجَمِیلُ أَیْنَ عَفْوُکَ الْجَلِیلُ أَیْنَ فَرَجُکَ الْقَرِیبُ أَیْنَ غِیَاثُکَ السَّرِیعُ‏

 کجاست پرده پوشى عظیم تو کجاست عفو بزرگوارانه تو کجاست گشایش نزدیک تو کجاست فریادرسى سریع تو

أَیْنَ رَحْمَتُکَ الْوَاسِعَةُ أَیْنَ عَطَایَاکَ الْفَاضِلَةُ أَیْنَ مَوَاهِبُکَ الْهَنِیئَةُ أَیْنَ صَنَائِعُکَ السَّنِیَّةُ

 کجاست رحمت واسعه تو کجاست عطاهاى نیکوى تو کجاست موهبت ‏هاى گواراو مرحمت هاى پر بهاى تو

أَیْنَ فَضْلُکَ الْعَظِیمُ أَیْنَ مَنُّکَ الْجَسِیمُ أَیْنَ إِحْسَانُکَ الْقَدِیمُ أَیْنَ کَرَمُکَ یَا کَرِیمُ‏

 کجاست فضل و کرم بى‏ حد تو کجاست نعمت بزرگ و احسان همیشگى تو کجاست کرم تو اى خداى کریم

بِهِ (وَ بِمُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ ) فَاسْتَنْقِذْنِی وَ بِرَحْمَتِکَ فَخَلِّصْنِی یَا مُحْسِنُ یَا مُجْمِلُ یَا مُنْعِمُ یَا مُفْضِلُ‏

 به حق آن کرم که مرا نجات ده و به حق رحمتت که از ورطه هلاکتم خلاص کن اى خداى با احسان اى نیکوکار اى نعمت بخش اى با فضل و کرم

لَسْتُ أَتَّکِلُ فِی النَّجَاةِ مِنْ عِقَابِکَ عَلَى أَعْمَالِنَا بَلْ بِفَضْلِکَ عَلَیْنَا لِأَنَّکَ أَهْلُ التَّقْوَى وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ

 من بر نجات از قهر و عقابت اعتماد بر اعمال خود نداریم بلکه تمام نظر ما به فضل و احسان توست زیرا که تو شایسته ‏اى که خلق از تو بترسند و هم به مغفرتت امیدوار باشند

تُبْدِئُ بِالْإِحْسَانِ نِعَماً وَ تَعْفُو عَنِ الذَّنْبِ کَرَماً

 هم اول با خلق احسان مى‏ کنى هم به کرمت از گناهانشان مى‏ گذرى

فَمَا نَدْرِی مَا نَشْکُرُ أَ جَمِیلَ مَا تَنْشُرُ أَمْ قَبِیحَ مَا تَسْتُرُ

 پس من نمى‏ دانم شکر کدام را بجاى آرم آیا شکر نیکی هایى که از من معروف کردى یا زشتی هایى که پرده پوشى نمودى

أَمْ عَظِیمَ مَا أَبْلَیْتَ وَ أَوْلَیْتَ أَمْ کَثِیرَ مَا مِنْهُ نَجَّیْتَ وَ عَافَیْتَ‏

 یا بلاها و امتحانات سختى که بر ما آسان ساختى و ما را بر آن فایق و مؤید داشتى یا بلاهاى بسیار که از آن نجات داده و عافیت بخشیدى

یَا حَبِیبَ مَنْ تَحَبَّبَ إِلَیْکَ وَ یَا قُرَّةَ عَیْنِ مَنْ لاَذَ بِکَ وَ انْقَطَعَ إِلَیْکَ‏

 اى دوستدار کسى که با تو محبت ورزد اى شادى قلب کسى که رو به درگاه تو آرد و از همه بگسلد و با تو پیوندد

أَنْتَ الْمُحْسِنُ وَ نَحْنُ الْمُسِیئُونَ فَتَجَاوَزْ یَا رَبِّ عَنْ قَبِیحِ مَا عِنْدَنَا بِجَمِیلِ مَا عِنْدَکَ‏

 تو نیکوکارى و ما زشت کرداریم پس تو اى پروردگار به نیکویى خود از قبایح ما درگذر

وَ أَیُّ جَهْلٍ یَا رَبِّ لاَ یَسَعُهُ جُودُکَ أَوْ أَیُّ زَمَانٍ أَطْوَلُ مِنْ أَنَاتِکَ‏

 کدامین جهالت و بد کارى است که لطف و کرم تو آن را فرا نمى‏ گیرد یا چه زمانى است که پیش از زمان حلم توست

وَ مَا قَدْرُ أَعْمَالِنَا فِی جَنْبِ نِعَمِکَ وَ کَیْفَ نَسْتَکْثِرُ أَعْمَالاً نُقَابِلُ بِهَا کَرَمَکَ (کَرَامَتَکَ)

 و اعمال نیک ما در مقابل نعمت‏ هاى تو چه ارزش دارد و چگونه اعمال زشتمان را با وجود لطف و کرم بى ‏انتهایت بسیار بدانیم

بَلْ کَیْفَ یَضِیقُ عَلَى الْمُذْنِبِینَ مَا وَسِعَهُمْ مِنْ رَحْمَتِکَ‏

 آرى چگونه مجال بر گناهکاران با وجود رحمت واسعه بى‏ پایانت تنگ خواهد شد

یَا وَاسِعَ الْمَغْفِرَةِ یَا بَاسِطَ الْیَدَیْنِ بِالرَّحْمَةِ

 اى صاحب آمرزش بى‏ حساب اى آنکه دست تو به رحمت مبسوط است

فَوَ عِزَّتِکَ یَا سَیِّدِی لَوْ نَهَرْتَنِی (انْتَهَرْتَنِی) مَا بَرِحْتُ مِنْ بَابِکَ وَ لاَ کَفَفْتُ عَنْ تَمَلُّقِکَ‏

 بارى قسم به مقام عزت و بزرگیت اى سید من که اگر مرا از درگاهت برانى هرگز از این در به جایى نمى‏ روم و از تملق و التماس به حضرتت دست برنمى‏ دارم

لِمَا انْتَهَى إِلَیَّ مِنَ الْمَعْرِفَةِ بِجُودِکَ وَ کَرَمِکَ‏

 زیرا تو را به جود و کرم کامل شناخته ‏ام و تو هر چه بخواهى به قدرت کامله مى‏ کنى

وَ أَنْتَ الْفَاعِلُ لِمَا تَشَاءُ تُعَذِّبُ مَنْ تَشَاءُ بِمَا تَشَاءُ کَیْفَ تَشَاءُ وَ تَرْحَمُ مَنْ تَشَاءُ بِمَا تَشَاءُ کَیْفَ تَشَاءُ

 هر که را بخواهى به هر قدر و هر گونه عذاب کنى و هر که را بخواهى هر قدر و هر قسم ترحم فرمایى خواهى کرد

لاَ تُسْأَلُ عَنْ فِعْلِکَ وَ لاَ تُنَازَعُ فِی مُلْکِکَ وَ لاَ تُشَارَکُ فِی أَمْرِکَ وَ لاَ تُضَادُّ فِی حُکْمِکَ‏

 و کسى را نرسد که بر کار تو چون و چرا کند و در ملک هستى با تو گفتگو آغازد و در هر امر و فرمان با ذات یکتایت مشارکت کند و در حکم مبرمت مخالفت برانگیزد

وَ لاَ یَعْتَرِضُ عَلَیْکَ أَحَدٌ فِی تَدْبِیرِکَ لَکَ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ تَبَارَکَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ‏

 و احدى را نرسد که بر نظم و تدبیرت خورده گیرى و اعتراض کند خلق و آفرینش خاص تو و حکم و فرمان بر خلق مخصوص توست بزرگوار خدایى که پروردگار عالم است

یَا رَبِّ هَذَا مَقَامُ مَنْ لاَذَ بِکَ وَ اسْتَجَارَ بِکَرَمِکَ وَ أَلِفَ إِحْسَانَکَ وَ نِعَمَکَ‏

 اى خدا این است مقام آنکس که به درگاه تو روى آورده و به لطف و کرمت پناه جسته و با نعم و احسانت الفت گرفته

وَ أَنْتَ الْجَوَادُ الَّذِی لاَ یَضِیقُ عَفْوُکَ وَ لاَ یَنْقُصُ فَضْلُکَ وَ لاَ تَقِلُّ رَحْمَتُکَ‏

 و تو آن ذات با جود و بخششى که جامه عفوت تنگ نیست و فضل و رحمتت نقصان پذیر نخواهد بود

وَ قَدْ تَوَثَّقْنَا مِنْکَ بِالصَّفْحِ الْقَدِیمِ وَ الْفَضْلِ الْعَظِیمِ وَ الرَّحْمَةِ الْوَاسِعَةِ

 و ما هم تمام وثوق و اطمینان خاطرمان به عفو همیشگى و فضل و کرم بى‏ حد و رحمت نامنتهاى توست

أَ فَتَرَاکَ (تُرَاکَ) یَا رَبِّ تُخْلِفُ ظُنُونَنَا أَوْ تُخَیِّبُ آمَالَنَا کَلاَّ یَا کَرِیمُ‏

 اى پروردگار آیا چنین پنداریم که تو بر خلاف حسن ظنى که به حضرتت داریم با ما رفتار مى‏ کنى یا ما را از امید و آرزوهایى که به تو داریم محروم مى‏سازى هرگز به تو اى خداى کریم

فَلَیْسَ هَذَا ظَنَّنَا (ظَنُّنَا) بِکَ وَ لاَ هَذَا فِیکَ طَمَعَنَا (طَمَعُنَا)

 چنین گمان نمى‏ بریم و اینگونه از کرمت انتظار نداریم

یَا رَبِّ إِنَّ لَنَا فِیکَ أَمَلاً طَوِیلاً کَثِیراً إِنَّ لَنَا فِیکَ رَجَاءً عَظِیماً

 اى خدا ما را به حضرتت آمال و آرزوهاى بسیار و امید بزرگ است

عَصَیْنَاکَ وَ نَحْنُ نَرْجُو أَنْ تَسْتُرَ عَلَیْنَا وَ دَعَوْنَاکَ وَ نَحْنُ نَرْجُو أَنْ تَسْتَجِیبَ لَنَا فَحَقِّقْ رَجَاءَنَا

 تو را معصیت کردیم و امید پرده ‏پوشى داریم تو را در دعا خواندیم و امید اجابت داریم پس اى مولاى ما ما را به امید و آرزویمان برسان

مَوْلاَنَا فَقَدْ عَلِمْنَا مَا نَسْتَوْجِبُ بِأَعْمَالِنَا وَ لَکِنْ عِلْمُکَ فِینَا وَ عِلْمُنَا بِأَنَّکَ لاَ تَصْرِفُنَا عَنْکَ‏

 که ما مى‏ دانیم که به اعمال زشت خود چیزى جز محرومى از رحمتت مستحق نیستیم لیکن اینکه تو به احوال ما دانایى و به فقر و بیچارگى ما آگاهى و می دانیم که از درگاه فیضت محروم باز نمی گردیم

(حَثَّنَا عَلَى الرَّغْبَةِ إِلَیْکَ) وَ إِنْ کُنَّا غَیْرَ مُسْتَوْجِبِینَ لِرَحْمَتِکَ‏

 ما را راغب و امیدوار بدرگاه کرمت آورد و با آنکه ما مستوجب رحمت نیستیم

فَأَنْتَ أَهْلٌ أَنْ تَجُودَ عَلَیْنَا وَ عَلَى الْمُذْنِبِینَ بِفَضْلِ سَعَتِکَ فَامْنُنْ عَلَیْنَا بِمَا أَنْتَ أَهْلُهُ‏

 تو شایسته آنى که بر ما و گناهکاران بفضل و رحمت وسیعت جود و بخشش کنى پس تو بآنچه لایق بزرگوارى توست به ما احسان فرما

وَ جُدْ عَلَیْنَا فَإِنَّا مُحْتَاجُونَ إِلَى نَیْلِکَ یَا غَفَّارُ بِنُورِکَ اهْتَدَیْنَا

 و بر ما کرم کن که‏ بسیار محتاج عطاى توایم اى خداى بخشنده ما را به نور معرفتت هدایت فرمودى

وَ بِفَضْلِکَ اسْتَغْنَیْنَا وَ بِنِعْمَتِکَ (فِی نِعَمِکَ) أَصْبَحْنَا وَ أَمْسَیْنَا

 و به فضل و رحمتت از غیر بى ‏نیاز گردانیدى و به نعمتت شب و روز پرورش یافتیم

ذُنُوبُنَا بَیْنَ یَدَیْکَ نَسْتَغْفِرُکَ اللَّهُمَّ مِنْهَا وَ نَتُوبُ إِلَیْکَ‏

 گناهان ما پیش تو هویداست از تو اى خدا از آن گناهان طلب عفو و آمرزش می کنیم و بدرگاهت بتوبه باز می گردیم

تَتَحَبَّبُ إِلَیْنَا بِالنِّعَمِ وَ نُعَارِضُکَ بِالذُّنُوبِ خَیْرُکَ إِلَیْنَا نَازِلٌ وَ شَرُّنَا إِلَیْکَ صَاعِدٌ

 اى خدا تو در حق ما به نعمت هاى گوناگون محبت و مهربانى می کنى و ما در مقابل به نافرمانى و گناه می پردازیم خیر و برکات تو پیوسته بر ما نازل می شود و شر و بد کارى ما بسوى تو بالا مى‏ رود

وَ لَمْ یَزَلْ وَ لاَ یَزَالُ مَلَکٌ کَرِیمٌ یَأْتِیکَ (عَنَّا) بِعَمَلٍ قَبِیحٍ فَلاَ یَمْنَعُکَ ذَلِکَ مِنْ أَنْ تَحُوطَنَا بِنِعَمِکَ‏

 و تو همیشه از ازل تا ابد پادشاه با کرم و احسانى که اعمال زشت همیشگى ما مانع از آن نیست که ما را غرق نعمت هاى ظاهر و باطن

وَ تَتَفَضَّلَ عَلَیْنَا بِآلاَئِکَ فَسُبْحَانَکَ مَا أَحْلَمَکَ وَ أَعْظَمَکَ وَ أَکْرَمَکَ مُبْدِئاً وَ مُعِیداً

 بفضل و احسان خود گردانى پس منزهى تو و چقدر حلم و بزرگى لطف و کرمت در آغاز و انجام آفرینش بى‏ پایان است

تَقَدَّسَتْ أَسْمَاؤُکَ وَ جَلَّ ثَنَاؤُکَ وَ کَرُمَ صَنَائِعُکَ وَ فِعَالُکَ‏

 اى خدا نام هاى پاکت منزه و ثنا و ستایشت بزرگ و آثار و افعالت همه نیکو است

أَنْتَ إِلَهِی أَوْسَعُ فَضْلاً وَ أَعْظَمُ حِلْماً مِنْ أَنْ تُقَایِسَنِی بِفِعْلِی وَ خَطِیئَتِی‏

 اى خداى من فضل وسیع بى ‏پایان و حلم عظیم بى ‏انتهایت برتر از آن است که مرا با فعل من و گناه من مقایسه نمایى

فَالْعَفْوَ الْعَفْوَ الْعَفْوَ سَیِّدِی سَیِّدِی سَیِّدِی‏

 از من درگذر از من درگذر از من درگذر اى سید من اى سید من اى سید من

اللَّهُمَّ اشْغَلْنَا بِذِکْرِکَ وَ أَعِذْنَا مِنْ سَخَطِکَ وَ أَجِرْنَا مِنْ عَذَابِکَ وَ ارْزُقْنَا مِنْ مَوَاهِبِکَ وَ أَنْعِمْ عَلَیْنَا مِنْ فَضْلِکَ‏

 خداوندا ما را به یاد خود مشغول ساز و از قهر و غضبت امان بخش و از عذابت در جوار رحمتت پناه ده و از عطاهاى بى‏ حسابت روزى ما گردان و به فضل و کرم با ما نیکى و احسان فرما

وَ ارْزُقْنَا حَجَّ بَیْتِکَ وَ زِیَارَةَ قَبْرِ نَبِیِّکَ‏

 و حج بیت الحرامت را نصیب ما گردان و پیغمبرت

صَلَوَاتُکَ وَ رَحْمَتُکَ وَ مَغْفِرَتُکَ وَ رِضْوَانُکَ عَلَیْهِ وَ عَلَى أَهْلِ بَیْتِهِ إِنَّکَ قَرِیبٌ مُجِیبٌ‏

 که درود و رحمت و مغفرت و خوشنودیت بر او و بر اهل بیتش باد زیارت قبرش را روزى ما گردان که تو البته به خلق نزدیکى و از لطف دعایشان اجابت می کنى

وَ ارْزُقْنَا عَمَلاً بِطَاعَتِکَ وَ تَوَفَّنَا عَلَى مِلَّتِکَ وَ سُنَّةِ نَبِیِّکَ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ‏

 اى خدا طاعتت را عوض هر کار نصیب ما گردان و ما را بر آیین خود و بر سنت پیغمبرت که درود بر او و بر آلش باد بمیران

اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی وَ لِوَالِدَیَّ وَ ارْحَمْهُمَا کَمَا رَبَّیَانِی صَغِیراً اجْزِهِمَا بِالْإِحْسَانِ إِحْسَاناً وَ بِالسَّیِّئَاتِ غُفْرَاناً

 خدایا بیامرز مرا و پدر و مادر مرا و بر آنها رحمت فرست که آنان در خردسالى مربى من بودند و پاداش احسان هاى آنها که به من کرده ‏اند در حقشان احسان فرماو گناهانشان ببخش

اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ الْأَحْیَاءِ مِنْهُمْ وَ الْأَمْوَاتِ وَ تَابِعْ بَیْنَنَا وَ بَیْنَهُمْ بِالْخَیْرَاتِ (فِی الْخَیْرَاتِ)

 خدایا بر تمام مرد و زن اهل ایمان از زندگان و مردگان مغفرتت را شامل گردان و میان ما و آنها به خیر و احسانت پیوند ده

اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِحَیِّنَا وَ مَیِّتِنَا وَ شَاهِدِنَا وَ غَائِبِنَا ذَکَرِنَا وَ أُنْثَانَا (إِنَاثِنَا) صَغِیرِنَا وَ کَبِیرِنَا حُرِّنَا وَ مَمْلُوکِنَا

 بار الها زنده و مرده ما مسلمانان و حاضر و غایب و مرد و زن و صغیر و کبیر و آزاد و بنده ما همه را ببخش و بیامرز

کَذَبَ الْعَادِلُونَ بِاللَّهِ وَ ضَلُّوا ضَلاَلاً بَعِیداً وَ خَسِرُوا خُسْرَاناً مُبِیناً

 آرى آنان که از خدا برگشتند به دورترین وادى ضلالت و گمراهى در افتادند و آشکار به زیان سخت گرفتار شدند

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اخْتِمْ لِی بِخَیْرٍ

 خدایا درود فرست بر محمد (ص) و آل محمد (ع) و کارم را ختم به خیر گردان

وَ اکْفِنِی مَا أَهَمَّنِی مِنْ أَمْرِ دُنْیَایَ وَ آخِرَتِی وَ لاَ تُسَلِّطْ عَلَیَّ مَنْ لاَ یَرْحَمُنِی‏

 و مهمات امور دنیا و آخرتم را کفایت فرما و آنکه به حالم رحم نکند بر من مسلط مگردان

وَ اجْعَلْ عَلَیَّ مِنْکَ وَاقِیَةً بَاقِیَةً وَ لاَ تَسْلُبْنِی صَالِحَ مَا أَنْعَمْتَ بِهِ عَلَیَ‏

 و بر من از جانب خود نگهبانى همیشه مقرر بدار و نعمتهاى شایسته‏ اى که به من عطا کردى از من باز مگیر

وَ ارْزُقْنِی مِنْ فَضْلِکَ رِزْقاً وَاسِعاً حَلاَلاً طَیِّباً

 و از فضل و کرمت به من روزى وسیع حلال پاکیزه روزى فرما

اللَّهُمَّ احْرُسْنِی بِحَرَاسَتِکَ وَ احْفَظْنِی بِحِفْظِکَ وَ اکْلَأْنِی بِکِلاَءَتِکَ‏

 اى خدا مرا در پناه مراقبتت نگهدارى کن و در سایه محافظت و ظل حمایتت از هر بلا محفوظ دار

وَ ارْزُقْنِی حِجَّ بَیْتِکَ الْحَرَامِ فِی عَامِنَا هَذَا وَ فِی کُلِّ عَامٍ وَ زِیَارَةَ قَبْرِ نَبِیِّکَ وَ الْأَئِمَّةِ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ‏

 و حج بیت الحرامت را در این سال و همه سال دیگر نصیبم گردان و زیارت قبر پیغمبر (ص) و ائمه هدى علیهم السلام را روزى کن

وَ لاَ تُخْلِنِی یَا رَبِّ مِنْ تِلْکَ الْمَشَاهِدِ الشَّرِیفَةِ وَ الْمَوَاقِفِ الْکَرِیمَةِ

 و از آن مشاهده مشرفه و مواقف با کرامت دور مگردان

اللَّهُمَّ تُبْ عَلَیَّ حَتَّى لاَ أَعْصِیَکَ‏

 اى خدا حال توبه ‏اى به من عطا کن که دیگر هرگز معصیت نکنم

وَ أَلْهِمْنِی الْخَیْرَ وَ الْعَمَلَ بِهِ وَ خَشْیَتَکَ بِاللَّیْلِ وَ النَّهَارِ مَا أَبْقَیْتَنِی یَا رَبَّ الْعَالَمِینَ‏

 و تا هستم اى پروردگار عالم کار خیر را بقلبم الهام کن و در عملش موفقم ساز و شب و روز مرا خدا ترس گردان

اللَّهُمَّ إِنِّی کُلَّمَا قُلْتُ قَدْ تَهَیَّأْتُ وَ تَعَبَّأْتُ (تَعَبَّیْتُ) وَ قُمْتُ لِلصَّلاَةِ بَیْنَ یَدَیْکَ‏

 اى خدا من چندان که به عزم و جزم با خود گفتم و خویش را مهیا و آماده طاعتت ساختم و در پیشگاه تو به نماز ایستادم

وَ نَاجَیْتُکَ أَلْقَیْتَ عَلَیَّ نُعَاساً إِذَا أَنَا صَلَّیْتُ وَ سَلَبْتَنِی مُنَاجَاتَکَ إِذَا أَنَا نَاجَیْتُ‏

 آن هنگام مرا به خواب انداختى‏ و حال راز و نیاز از من گاه مناجات باز گرفتى

مَا لِی کُلَّمَا قُلْتُ قَدْ صَلَحَتْ سَرِیرَتِی وَ قَرُبَ مِنْ مَجَالِسِ التَّوَّابِینَ مَجْلِسِی‏

 اى خدا چه شد که هر چه با خود عهد کرده و گفتم که از این پس سریرتم نیکو خواهد شد و به مجامع اهل توبه و مقام توابین نزدیک مى‏ شوم

عَرَضَتْ لِی بَلِیَّةٌ أَزَالَتْ قَدَمِی وَ حَالَتْ بَیْنِی وَ بَیْنَ خِدْمَتِکَ‏

 بلیه و حادثه‏ اى پیش آمد که به عهد ثابت قدم نماندم و آن بلیه میان من و خدمتت حایل گردید

سَیِّدِی لَعَلَّکَ عَنْ بَابِکَ طَرَدْتَنِی وَ عَنْ خِدْمَتِکَ نَحَّیْتَنِی أَوْ لَعَلَّکَ رَأَیْتَنِی مُسْتَخِفّاً بِحَقِّکَ فَأَقْصَیْتَنِی‏

 اى سید من شاید تو از درگاه لطفت مرا رانده‏ اى و از خدمت بندگیت دورم ساخته ‏اى یا شاید دیدى من حق بندگیت را خفیف شمردم بدین جهت از درت مرا دور کردى

أَوْ لَعَلَّکَ رَأَیْتَنِی مُعْرِضاً عَنْکَ فَقَلَیْتَنِی أَوْ لَعَلَّکَ وَجَدْتَنِی فِی مَقَامِ الْکَاذِبِینَ (الْکَذَّابِینَ) فَرَفَضْتَنِی‏

 یا آنکه دیدى من از تو روى گردانم بدین سبب بر من غضب فرمودى یا آنکه در مقام دروغ گویانم یافتى لذا از نظر عنایتت دور افکندى

أَوْ لَعَلَّکَ رَأَیْتَنِی غَیْرَ شَاکِرٍ لِنَعْمَائِکَ فَحَرَمْتَنِی أَوْ لَعَلَّکَ فَقَدْتَنِی مِنْ مَجَالِسِ الْعُلَمَاءِ فَخَذَلْتَنِی‏

 یا شاید دیدى که من شکر گزارى از نعمت هایت نمى‏ کنم مرا محروم ساختى یا شاید مرا در مجالس اهل علم نیافتى به خوارى و خذلانم انداختى

أَوْ لَعَلَّکَ رَأَیْتَنِی فِی الْغَافِلِینَ فَمِنْ رَحْمَتِکَ آیَسْتَنِی‏

 یا شاید مرا در میان اهل غفلت یافتى بدین جرم از رحمتت نومیدم کردى

أَوْ لَعَلَّکَ رَأَیْتَنِی آلِفَ مَجَالِسِ الْبَطَّالِینَ فَبَیْنِی وَ بَیْنَهُمْ خَلَّیْتَنِی أَوْ لَعَلَّکَ لَمْ تُحِبَّ أَنْ تَسْمَعَ دُعَائِی فَبَاعَدْتَنِی‏

 یا شاید دیدى در مجالس اهل باطل الفت گرفته‏ ام مرا میان آنها وا گذاشتى یا شاید دوست نداشتى دعایم را بشنوى از درگاهت دورم کردى

أَوْ لَعَلَّکَ بِجُرْمِی وَ جَرِیرَتِی کَافَیْتَنِی أَوْ لَعَلَّکَ بِقِلَّةِ حَیَائِی مِنْکَ جَازَیْتَنِی‏

 یا شاید بجرم و گناهم مکافات کردى یا شاید به بى‏ شرم و حیایى با حضرتت مجازاتم نمودى

فَإِنْ عَفَوْتَ یَا رَبِّ فَطَالَمَا عَفَوْتَ عَنِ الْمُذْنِبِینَ قَبْلِی لِأَنَّ کَرَمَکَ أَیْ رَبِّ یَجِلُّ عَنْ مُکَافَاةِ الْمُقَصِّرِینَ‏

 به هر حال اگر اى خداى من عفو کنى شایسته است که پیش از من چه بسیار از گنه کاران را عفو کرده‏اى چرا که لطف و کرمت اى خدا برتر و بالاتر از آن است که بندگان مقصر را به کیفر رسانى

وَ أَنَا عَائِذٌ بِفَضْلِکَ هَارِبٌ مِنْکَ إِلَیْکَ مُتَنَجِّزٌ (مُنْتَجِزٌ) مَا وَعَدْتَ مِنَ الصَّفْحِ عَمَّنْ أَحْسَنَ بِکَ ظَنّاً

 و من به فضل و رحمتت پناه آورده و از تو بسوى تو مى‏ گریزم که عفو و بخششت از کسى که به تو حسن ظن دارد وعده قطعى است

إِلَهِی أَنْتَ أَوْسَعُ فَضْلاً وَ أَعْظَمُ حِلْماً مِنْ أَنْ تُقَایِسَنِی بِعَمَلِی أَوْ أَنْ تَسْتَزِلَّنِی بِخَطِیئَتِی‏

 اى خداى من فضل و رحمتت وسیع‏تر و حلم و بردباریت بزرگتر ازآن است که با من به عملم مقایسه کنى یا مرا به گناهم خوار گردانى

وَ مَا أَنَا یَا سَیِّدِی وَ مَا خَطَرِی‏

 و من کیستم اى مولاى من و چه قابلیت دارم

هَبْنِی بِفَضْلِکَ سَیِّدِی وَ تَصَدَّقْ عَلَیَّ بِعَفْوِکَ وَ جَلِّلْنِی بِسَتْرِکَ وَ اعْفُ عَنْ تَوْبِیخِی بِکَرَمِ وَجْهِکَ‏

 مرا به فضل و کرمت ببخش اى سید من و به عفوت بر من منت گذار و به لطفت بر زشتیم پرده پوشى کن و از توبیخ و تهدیدم به ذات بزرگوارت درگذر

سَیِّدِی أَنَا الصَّغِیرُ الَّذِی رَبَّیْتَهُ وَ أَنَا الْجَاهِلُ الَّذِی عَلَّمْتَهُ‏

 اى سید من من آن طفل صغیرم که توام پرورانیدى و آن نادانم که توام دانش بخشیدى

وَ أَنَا الضَّالُّ الَّذِی هَدَیْتَهُ وَ أَنَا الْوَضِیعُ الَّذِی رَفَعْتَهُ‏

 و آن گمراهم که توام هدایت کردى و آن خوار و ذلیلم که توام عزت و رفعت دادى

وَ أَنَا الْخَائِفُ الَّذِی آمَنْتَهُ وَ الْجَائِعُ الَّذِی أَشْبَعْتَهُ وَ الْعَطْشَانُ الَّذِی أَرْوَیْتَهُ‏

 و آن ترسانم که توام ایمن ساختى و آن گرسنه‏ ام که توام سیر کردى و آن تشنه‏ ام که توام سیراب کردى

وَ الْعَارِی الَّذِی کَسَوْتَهُ وَ الْفَقِیرُ الَّذِی أَغْنَیْتَهُ وَ الضَّعِیفُ الَّذِی قَوَّیْتَهُ‏

 و برهنه ‏ام که پوشانیدى و فقیرى که بى‏ نیازش کردى و ناتوانى که توانائیش دادى

وَ الذَّلِیلُ الَّذِی أَعْزَزْتَهُ وَ السَّقِیمُ الَّذِی شَفَیْتَهُ وَ السَّائِلُ الَّذِی أَعْطَیْتَهُ‏

 و ذلیلى که عزیزش گردانیدى و مریضى که شفا بخشیدى و سائلى که به او عطا کردى

وَ الْمُذْنِبُ الَّذِی سَتَرْتَهُ وَ الْخَاطِئُ الَّذِی أَقَلْتَهُ‏

 و گنه کارى که بر گنهش پرده پوشیدى و خطا کارى که عذرش پذیرفتى

وَ أَنَا الْقَلِیلُ الَّذِی کَثَّرْتَهُ وَ الْمُسْتَضْعَفُ الَّذِی نَصَرْتَهُ وَ أَنَا الطَّرِیدُ الَّذِی آوَیْتَهُ‏

 و اندکى که بسیارش نمودى و مغلوب و ناتوانى که یاریش کردى و گریخته و آواره‏ اى که جایگاهش دادى

أَنَا یَا رَبِّ الَّذِی لَمْ أَسْتَحْیِکَ فِی الْخَلاَءِ وَ لَمْ أُرَاقِبْکَ فِی الْمَلَإِ أَنَا صَاحِبُ الدَّوَاهِی الْعُظْمَى‏

 من اى خدا همان کسم که نه در خلوت از تو شرم و حیا کردم و نه در جمعیت مراقب وظایف بندگیت بودم منم که مصایب و حوادث بزرگ بر من روى آور است

أَنَا الَّذِی عَلَى سَیِّدِهِ اجْتَرَى أَنَا الَّذِی عَصَیْتُ جَبَّارَ السَّمَاءِ

 منم آن بنده ‏اى که بر مولاى خود جرأت و جسارت نموده منم آنکه خداى جبار آسمان را نافرمانى کرده

أَنَا الَّذِی أَعْطَیْتُ عَلَى مَعَاصِی الْجَلِیلِ (الْمَعَاصِی جَلِیلَ) الرُّشَا أَنَا الَّذِی حِینَ بُشِّرْتُ بِهَا خَرَجْتُ إِلَیْهَا أَسْعَى‏

 من آن کسم که بر معصیت هاى بزرگ رشوه داده من آن کسم که هنگامى که مژده پیش آمد گناهى به او دادند بسوى آن گناه شتابان مى‏رفت

أَنَا الَّذِی أَمْهَلْتَنِی فَمَا ارْعَوَیْتُ وَ سَتَرْتَ عَلَیَّ فَمَا اسْتَحْیَیْتُ وَ عَمِلْتُ (عَلِمْتُ) بِالْمَعَاصِی فَتَعَدَّیْتُ‏

 منم آنکه مهلتم در عصیان براى توبه دادى و من از گنه باز نگشتم و بر من پرده پوشى کردى باز هم شرم و حیا نکردم و به معصیت پرداخته و از حد تجاوز کردم

وَ أَسْقَطْتَنِی مِنْ عَیْنِکَ (عِنْدِکَ) فَمَا بَالَیْتُ فَبِحِلْمِکَ أَمْهَلْتَنِی وَ بِسِتْرِکَ سَتَرْتَنِی حَتَّى کَأَنَّکَ أَغْفَلْتَنِی‏

 و مرا از نظر انداختى باز هم باک نداشتم و باز به حلم و بردباریت مهلتم دادى و از کرم زشتیم در پرده داشتى تا آنجا که گویى گناهانم را فراموش کرده ‏اى

وَ مِنْ عُقُوبَاتِ الْمَعَاصِی جَنَّبْتَنِی حَتَّى کَأَنَّکَ اسْتَحْیَیْتَنِی‏

 و از کیفر گناهان معافم داشته ‏اى که گویا از من شرم کرده ‏اى

إِلَهِی لَمْ أَعْصِکَ حِینَ عَصَیْتُکَ وَ أَنَا بِرُبُوبِیَّتِکَ جَاحِدٌ وَ لاَ بِأَمْرِکَ مُسْتَخِفٌّ وَ لاَ لِعُقُوبَتِکَ مُتَعَرِّضٌ وَ لاَ لِوَعِیدِکَ مُتَهَاوِنٌ‏

 اى خدا من هنگامى که به معصیتت پرداختم عصیان از راه انکار خداوندیت نکردم و فرمانت را خفیف نشمردم و سینه در مقابل عقابت سپر نکردم و وعده مجازاتت را خوار و بى‏ اهمیت ندانستم

لَکِنْ خَطِیئَةٌ عَرَضَتْ وَ سَوَّلَتْ لِی نَفْسِی وَ غَلَبَنِی هَوَایَ وَ أَعَانَنِی عَلَیْهَا شِقْوَتِی وَ غَرَّنِی سِتْرُکَ الْمُرْخَى عَلَیَ‏

 بلکه عصیانم خطایى بود عارض شد و نفس زشت بر من شبهه کارى کرد و هوى و هوس غلبه کرد و بدبختى کمک نمود و ستارى و پرده پوشیت مغرورم ساخت

فَقَدْ عَصَیْتُکَ وَ خَالَفْتُکَ بِجُهْدِی فَالْآنَ مِنْ عَذَابِکَ مَنْ یَسْتَنْقِذُنِی‏

 تا آنکه به کوشش و اختیار به عصیان و مخالفت پرداختم اکنون از عذاب تو که مرا نجات خواهد داد؟

وَ مِنْ أَیْدِی الْخُصَمَاءِ غَداً مَنْ یُخَلِّصُنِی وَ بِحَبْلِ مَنْ أَتَّصِلُ إِنْ أَنْتَ قَطَعْتَ حَبْلَکَ عَنِّی‏

 و فردا از دست دشمنان که خلاصم تواند کرد؟ و اگر تو رشته محبت را از من بریدى دیگر به رشته که چنگ زنم؟

فَوَا سَوْأَتَا (أَسَفَا) عَلَى مَا أَحْصَى کِتَابُکَ مِنْ عَمَلِیَ الَّذِی لَوْ لاَ مَا أَرْجُو مِنْ کَرَمِکَ وَ سَعَةِ رَحْمَتِکَ‏

 پس واى به رسوائیم در آن هنگام که کتاب تو تمام اعمالم را به شمار آورده که اگر امیدم کرم و رحمت بى انتهایت نبود

وَ نَهْیِکَ إِیَّایَ عَنِ الْقُنُوطِ لَقَنَطْتُ عِنْدَ مَا أَتَذَکَّرُهَا یَا خَیْرَ مَنْ دَعَاهُ دَاعٍ وَ أَفْضَلَ مَنْ رَجَاهُ رَاجٍ‏

 و نهى تو از نومیدى گنه کاران وقتى که متذکر اعمال زشت خود مى‏ شدم به کلى ناامید مى‏ گردیدم اى بهترین ک مراسم دهه اول محرم...